woensdag 28 september 2011

Waterstofgas is een schijnoplossing


Met verbazing stel ik vast hoeveel ruimte klimaatfanatici telkens weer krijgen in de media om waterstofgas te promoten als dé oplossing voor de bestrijding van het broeikaseffect. Waterstof wordt gepresenteerd als de brandstof van de toekomst en de ultieme remedie tegen alle milieu- en klimaatproblemen. Dit gebeurt steevast zonder dat de naïeven van geest die dit beweren op enige repliek hoeven te rekenen. Integendeel, de journalisten gedragen zich hierbij standaard als slaafse jaknikkers. Alsof ze in één klap alles zijn vergeten wat ze vroeger op de School voor de Journalistiek over kritisch doorvragen hebben geleerd. Dit is inmiddels de gebruikelijke houding van het journaille van de main stream media als het milieu of klimaat ter sprake komt. Het is helaas niet anders. Meer zit er kennelijk niet in. Of dat nu bij de NOS is, bij de VARA, bij RTL, in het NRC Handelsblad of in Trouw.

Men kan zich afvragen of de CO2-concentratie in de lucht überhaupt een probleem is waar we iets aan zouden moeten willen doen. Ik ben ervan overtuigd dat het een non-issue is. Maar los van deze vraag is het helemaal niet vanzelfsprekend dat de toepassing van waterstof CO2-vrij is. Waterstofgas is namelijk geen grondstof die zomaar gedolven kan worden, zoals aardolie en steenkool. Nee, het komt nauwelijks voor in de vrije natuur. Er zitten geen grote bellen waterstofgas in de aardbodem, zoals met aardgas het geval is.

Waterstofgas is dan ook geen primaire energiebron. Het is een energiedrager, vergelijkbaar met een batterij, een accu of, zo u wilt, een kruik met heet water om de voeten aan te warmen. Het is een manier om energie op te slaan, vast te houden en gedoseerd vrij te geven.

Een gangbare methode om waterstof te produceren is door het uit aardgas te distilleren via de zogenaamde ‘steam reforming' techniek. Met behulp van hete stoom worden dan methaan en andere koolwaterstoffen uit aardgas omgezet in koolstof en waterstof. De benodigde stoom wordt in vrijwel alle gevallen opgewekt door het verwarmen van water met fossiele brandstoffen, onder het uitstoten van grote wolken CO2.

Waterstof kan ook worden onttrokken aan water via een elektrolyseproces, dat werkt op basis van elektriciteit en een katalysator. De noodzakelijke elektriciteit wordt in verreweg de meeste gevallen opgewekt door elektriciteitscentrales die draaien op fossiele brandstoffen of kernenergie. De eerste manier leidt tot grootschalige CO2-emissies, de tweede is voorlopig taboe verklaard door de linkse klimaatlobby.

Saillant detail is trouwens dat bij de verbranding van waterstof weliswaar geen koolstofdioxide (CO2) vrijkomt, maar wel veel waterdamp (H2O). Beide zijn broeikasgassen. En op de afwezigheid van CO2 wordt door milieuhysterici voortdurend gehamerd met als argument dat het goed is voor het tegengaan van het broeikaseffect, terwijl de uitstoot van waterdamp, dat andere broeikasgas, wordt doodgezwegen. Men spreekt of schrijft altijd heel subtiel over het vrijkomen van water bij de verbranding van waterstofgas.

De kritische luisteraar en lezer weten vanaf nu dus dat er een vies woordspelletje wordt gespeeld. Maar geen journalist die daar doorheen prikt, of beter gezegd: doorheen wil prikken. Alles moet wijken voor het hogere ideaal, de oplossing van een niet bestaand wereldwijd klimaatprobleem.

De kinderen van Don Quichot zijn dezer dagen alom aanwezig in de oude media.

Percolator, voor al uw sterke koffie


Dit artikel verscheen eerder in Het Nieuwe Journaal.
(© RL, juli 2009)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.