dinsdag 18 oktober 2011

Van Brussel naar Bruxelles


Het gerucht doet de ronde dat er een sluipende annexatie van hele Europese steden aan de gang zou zijn door de aanhangers van de islam. Zulke ideeën worden onder andere gevoed door provocerende uitspraken van islamitische leiders als Erdogan (Turkije) en voorheen Khadafi (Libië). In hun visie worden de steden van Europa langzaam maar zeker vanzelf overmeesterd door de gestage vestiging van massa's moslimmigran-ten. Deze immigranten passen zich bewust niet aan de cultuur van het gastland aan. Zij blijven stug vasthouden aan de islamitische normen en waarden uit hun land van herkomst. Vervolgens stichten zij in hoog tempo grote gezinnen, waarna volgende generaties het-zelfde doen, enzovoort, enzovoort. In politiekcorrecte kringen wordt dit vaak afgedaan als flauwekul, angst voor iets wat niet bestaat. En, eerlijk is eerlijk, ik heb tot nu toe ook altijd de neiging gehad te denken dat het zo'n vaart niet zal lopen. Maar helemaal gerust ben ik er ook weer niet op. Laten we het even los zien van de huidige islamiseringstendensen in Europa. Dan kunnen we gevoeglijk vaststellen dat een stad in de loop der eeuwen inderdaad sluipenderwijs kan worden veroverd door uitheemse machten. Dat is immers meer dan eens historisch bewezen. Een dergelijke overrompeling kan heel stilletjes geschieden. Zonder slag of stoot. En in dit proces kan een volledige regio worden gemarginaliseerd. Voor een voorbeeld van een dergelijke stad hoeft u niet ver van huis te gaan. Zij ligt in onze achtertuin en heet Brussel.

Deze plaats was eeuwenlang de hoofdstad van het Hertogdom Brabant en van de Nederlanden. Tot de tweede helft van de 19e eeuw werd in Brussel dan ook vrijwel uitsluitend Nederlands gesproken, of eigenlijk het Brabantse dialect daarvan. Na ruim negen eeuwen van Nederlandse dominantie begon de stad echter abrupt te verfransen. Dit had vooral te maken met het lage aanzien van de Nederlandse taal en de aantrekkingskracht van het Frans als internationale cultuurtaal in de toenmalige Belgische samenleving. Met horten en stoten gaat deze verfransing tot op de dag van vandaag voort.

Pas sinds het midden van de vorige eeuw, als Vlaanderen zich onafhankelijk van Wallonië ontwikkelt tot een economische grootmacht, groeit het verzet van de overgebleven Nederlandstalige gemeenschap in Brussel en omstreken. Zij genieten daarbij de steun van vrijwel alle Vlamingen. Het kwaad is dan echter al geschied. En met de recente instroom van talloze immigranten voor wie het Frans de verbindingstaal is werd het voor de verdedigers van de Nederlandse taal helemaal vechten tegen de bierkaai.

In het verleden werd de verfransing van Brussel nog gestimuleerd door een Franstalige elite. Frans spreken gaf status. Tegenwoordig lijkt zij echter eerder gepaard te gaan met een zekere verloedering door decennialange grootschalige immigratie uit Afrika. Als geboren Brabander gaat mij dat aan het hart. Of ik dat nou wil of niet.

In mijn leven heb ik slechts enkele malen een bezoek aan Brussel gebracht. In het centrum ligt de Grote Markt met zijn statige gildehuizen, zo typerend voor het culturele erfgoed van de lage landen. Hier kan men zich nog redelijk redden met het Nederlands. En dat geldt ook voor de geïsoleerde zakencentra van de stad. Maar daarbuiten wordt men al gauw niet meer in die taal te woord gestaan, zo ondervond ik aan den lijve. Probeer maar eens een pilsje te bestellen in een lokale kroeg of de weg te vragen op straat. Is dit onwil of onkunde? Of is het het één vermomd als het ander? Zeg het maar.

Ik heb me nooit zo verdiept in de taalstrijd bij onze zuiderburen. Maar om de bijna duizendjarige hoofdstad van het Nederlands taalgebied zo te zien verslonzen... nee, daar kan ik niet aan wennen. En ook niet aan de bestuurlijke versnippering van het eens zo machtige Brabant, waarvan Brussel lang de hoofdstad was. Dat is nu in stukken geknipt en verdeeld over twee landen en vijf provincies. Het lijkt wel of in het kielzog van de teloorgang van de Brabantse taal in Brussel het hele gebied van dit ooit toonaangevende West-Europese Hertogdom werd uitgerangeerd. Ik ben zeker geen complotdenker, maar ik vind het moeilijk om hier niet de sturing van hogerhand in te zien.

Ook andere steden en streken zouden door soortgelijke mechanismen en machinaties kunnen ‘vallen'. En daarbij zou zomaar méér op het spel kunnen staan dan alleen de verdringing van de eigen taal door die van de buren. Amsterdam, Rotterdam en het Randstedelijk gebied schieten mij spontaan te binnen. Maar misschien ben ik gewoon ietwat neerslachtig vandaag.

Percolator, voor al uw sterke koffie


Dit artikel verscheen eerder in Het Nieuwe Journaal.
(© RL, oktober 2009)

1 opmerking:

  1. Ik heb een geweldige oplossing! Zorg als Nederlandstalige dat er weer meer Nederlandstaligen komen wonen in deze stad. Als deze stad deze mensen niets zegt, waarom dan zagen over islamisering ervan??? Want enkel op deze manier zal je kunnen tegenhouden dat Brussel meer Islam en meer Franstalig wordt, volgens uw redenering althans. Iedereen, en zeker de Nederlandstaligen zijn bij deze voor mij van harte welkom. Ik zie er eigenlijk wel veel voordelen in en dan doe je ook nog eens iets goeds voor ons land... Ga ervoor!

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.