De ‘Arabische Lente’ was een perverse leugen

Valt het u ook op, dat we tegenwoordig vrijwel niets meer horen of lezen over de vijf jaar geleden alom bejubelde ‘Arabische Lente’? Vreemd, want als we de gutmenschen uit journalistiek, politiek en islamitisch middenveld destijds mochten geloven, dan zou deze revolutie ongekende zegeningen met zich meebrengen voor de mohammedaanse medemens in de Arabische wereld.

Herinnert u zich nog hoe goedvolk collectief in extase stond te juichen bij de volksopstan­den in de Arabische wereld? Het was een 'feest van de democratie'. Men wist niet hoe gauw dit te framen als de ‘Arabische Lente’. Zogenaamd naar historisch voorbeeld van de Praagse Lente, waar het verder geen enkele overeenkomst mee had. Maar Allah. Eindelijk werden die vreselijke Arabische dictators gedwongen van het toneel te verdwijnen. Eindelijk zouden de arme Arabieren, die al zo lang meedogenloos onderdrukt werden, de inspraak krijgen die zij verdienden. De democratische rechtstaat zou postvatten in de Arabische wereld. Alles zou goed komen voor de beteugelde Arabische volkeren.

Dagelijks mochten linksige islam- en Arabië-kenners bij Pauw, Witteman, Van Nieuwkerk en ander goedvolk journaille aanschuiven om deze ontwikkelingen te verwelkomen. We hebben het dan over naïeve positivistische dames als Petra Stienen (hoi!), Rena Netjes (hai!), Beatrice de Graaf (heej!) en Monique Samuel. Absoluut dieptepunt was daarbij de uitzending van Pauw & Witteman, waarin laatstgenoemde uit pure euforie een gênant buikdansje mocht doen op de rode borreltafel. Dit moment stond voor mij symbool voor het totale failliet van de rede bij de publieke omroep, al had ik daar eerlijk gezegd sowieso al geen hoge pet van op. Monique Samuel verkeerde al jaren in een persoonlijke identiteitscrisis, zoals achteraf bleek bij haar coming out als transgender. Dat uitgerekend zij/hij(?) het ijkpunt was voor de hoop die wij, deugende mensen, verplicht waren te putten uit de Arabische Lente is tekenend.

Niet alleen naïeve dames, ook linkse politici als Frans Timmermans (hoppa!), Tofik Dibi (huppa!) en Alexander Pechtold (oeps!) mochten veelvuldig komen opdraven om hun loftuitingen over de Arabische Lente te prediken. Het simplistische wensdenken kon niet op. Realisten werden nauwelijks uitgenodigd. Hun zure commentaar deed toch alleen maar afbreuk aan het mooie wenkende politiek-correcte perspectief en het bijbehorende gezellige sfeertje.

Vijf jaar na dato mag je je afvragen wat de Arabische Lente nou werkelijk heeft opgeleverd voor de islamitische medemens in de Arabische contreien. In Syrië was het de aanleiding tot het uitbreken van een nu alweer jaren durende burgeroorlog, aangewakkerd door radicale moslims. In Jemen woedt ondertussen een all out war tussen diverse islamitische groeperingen, ook van buiten het land, die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Libië is sinds de moord op dictator Khadaffi een failed state geworden, waar de rechten van burgers zo mogelijk nóg meer worden geschonden dan voorheen het geval was. In grote delen van dat land heerst nu anarchie.

Tunesië, waar de revolutie begon, werd tot niet zo lang geleden vaak als illustratie gebruikt om aan te tonen hoe goed de Arabische Lente daar heeft uitgepakt voor de bevolking. Het leek de uitzondering die de regel bevestigde. Maar sinds er vorig jaar door moslimfundamentalisten een paar massamoorden werden gepleegd op nietsvermoedende toeristen zijn de mainstream media hierover opeens verdacht stil.

En dan is er Egypte. In dit land werd dictator Mubarak na aanhoudende massale volksopstanden afgezet. Daar kwam de weliswaar democratisch gelegitimeerde, maar tirannieke theocraat Morsi voor in de plaats. De compromisloze heerschappij van de Moslimbroederschap bleek geen succes en binnen anderhalf jaar werd ook Morsi tot aftreden gedwongen. Dit gebeurde na nog veel grotere volksopstanden gevolgd door een staatsgreep door generaal Al-Sisi. Dat deze generaal momenteel zo geliefd is onder de Egyptische bevolking spreekt boekdelen.

De verslaggeving door de mainstream media van de gebeurtenissen in Egypte is tekenend voor de vooringenomenheid van de gutmensch. Tijdens de volksopstanden tegen Mubarak in 2011 waren er avond aan avond reportages met lovende commentaren in de media. Het hield niet op. Toen bleek dat de regering van de Moslimbroederschap een waar schrikbewind voerde in Egypte werd daar in diezelfde media slechts mondjesmaat over bericht. Hetzelfde gold voor de daarop­volgende aanhoudende massademonstraties tegen Morsi. Deze waren vele malen omvangrijker dan de oorspronkelijke demonstraties tegen Mubarak. Het paste allemaal niet in het gewenste ideaalplaatje van de Arabische Lente en dat trok het goedvolk journaille slecht. Dat Al-Sisi met zijn law and order beleid mateloos populair werd bij de Egyptenaren horen en zien we nauwelijks in de mainstream media.

Voor mij is de Arabische Lente illustratief voor het opportunistische, van elke realiteit losgezongen, wensdenken van gutmenschen. En voor het feit dat ze, in plaats van hun ongelijk toe te geven, er gewoon niet meer over zwetsen in de hoop dat iedereen het vergeet. En meest van al: dat ze daar nog mee wegkomen ook.

In feite is de Arabische Lente in alle opzichten uitgelopen op het tegenovergestelde van wat goedvolk ons in 2011 wilde doen geloven. Het werd een niet aflatende orgie van het meest gruwelijke geweld, met massa’s doden, verminkten, gemartelden en gedeporteerden tot gevolg; nog los van ontelbare verwoestingen en vernielingen. Tot en met vandaag aan toe.

Voor een totaaloverzicht van de aanfluiting die ‘Arabische Lente’ werd genoemd kunt u HIER terecht. Het is de zoveelste perverse leugen van de gutmensch. De schaamte voorbij.

Percolator, voor al uw sterke koffie