De ijsbeer maakt het uitstekend

Het is treurig gesteld met de ijsbeer.  Dit machtige witte roofdier is zo goed als uitgestorven. Over 25 jaar is het einde oefening. Tenminste, dat is het beeld dat organisaties als Greenpeace en het Wereld Natuur Fonds ons enthousiast opdringen in hun niet aflatende pogingen om zieltjes te winnen voor de klimaatkerk. Keer op keer worden ons de meest verschrikkelijke onomkeerbare natuurrampen in het vooruitzicht gesteld. Zo ook het definitief wegsmelten van al het ijs op de Noordpool, waarmee zogenaamd de natuurlijke habitat van de ijsbeer zou verdwijnen. En dat is allemaal het directe gevolg van het door de mens veroorzaakte broeikaseffect.  Ja, ja. Dus als we niets doen, dan is het doodvonnis van de ijsbeer getekend.

Picture this: druppelend smeltijs in de zon; een afbrekende ijsschots die in het water stort; een ijsbeermoeder (in betere tijden?) vertederd kijkend naar haar twee ravottende jongen; een verloren beer op een afdrijvende ijsplaat en een moeizaam rondzwemmende beer in eindeloos open water. Even een stemmig muziekje eronder monteren en hopsakee… het melodrama is compleet. Tot zover de gecultiveerde mythe van de klimaathysterici.

Maar hoe zit het nu echt? Ik serveer u de ijskoude feiten.

Laat u niets wijsmaken. Het gaat momenteel juist bijzonder goed met de ijsberenstand. De witte beer floreert als nooit tevoren. Met geschatte aantallen van tussen de 20.000 en 32.000 bestaat er een heel gezonde stabiele populatie, die historisch gezien zelfs behoorlijk groot is. In de jaren '50 en ’60 van de vorige eeuw waren er bijvoorbeeld slechts tussen de 5.000 en 10.000 exemplaren. Het zijn roofdieren die van nature gewend zijn om solitair te leven en te jagen. Op dit ogenblik zijn er echter zoveel, dat ze steeds vaker moeten strijden om hetzelfde prooidier en dat ze zich noodgedwongen verspreiden naar gebieden waar ze lange tijd niet gezien zijn. Anders dan de naam doet vermoeden kunnen ijsberen trouwens prima overleven zonder ijs en sneeuw. Het Engelse ‘polar bear’ is in dit verband een beter gekozen naam. IJsberen vertoeven vaak op vaste grond. Maar ze kunnen ook met gemak 50 tot 100 kilometer per dag zwemmen en hun dieet bestaat uit veel meer dan alleen zeehonden.

IJsberen, het zijn prachtige fotogenieke reuzen.  Maar vergist u zich niet. Het blijven natural born  killers, zonder natuurlijke vijanden. Ze bezitten een paar indrukwekkende kaken en een bek met alles verscheurende tanden. Dus bewonderen is prima, maar wel van een afstandje, bijvoorbeeld met de verrekijker vanaf een cruiseschip. En dan is zo’n knuffelbeer gewoon héél erg schattig natuurlijk, zeker met een kleintje erbij.

U wilt filmpjes? Hier zijn filmpjes!  

Percolator, voor al uw sterke koffie

Dit artikel verscheen eerder in Het Nieuwe Journaal.

(© RL, april 2009)